Elsku Þórbergur

Ekki finnst mér ótrúlegt að hann hafi verið kvennagull. Ég varð að minsta kosti skotin í honum þegar ég las þetta:

"Fyrir mörgum árum þekti ég svolítinn kött. Við áttum heima í sama húsi. Ég kom í húsið í október um haustið. Þá var kisa fjögurra mánaða. Hún var hrafnsvört, með hvítan kraga um hálsinn. Hún minti mig alt af á hempuklæddan klerk með prestakraga. Kisa var silkimjúk viðkomu og góðlynd við alla. Hún var ekki enn þá farin að átta sig á því, að nú væri hún fædd í fávísan mannaheim, sem heldur, að dýrin séu sköpuð sér til skemtunar. 

Kisa litla átti ekki sjö dagana sæla. Enginn í húsinu bjó yfir svo auðvirðilegum duttlungum, að brýnustu þarfir kisu yrðu ekki að lúta fyrir þeim í lægra haldi. Stundum fann einhver krakkanna upp á því að vilja hvergi sitja nema á stólnum, sem kisa svaf á, þó að fult væri af öðrum sætum í stofunni. Þá var kisa rifin upp af fastasvefni og kastað út í horn. Greyið leit syfjuðum augunum lúpulega í kringum sig og skreið í felur. Þegar einhver var gripinn af löngun til að draga kött á rófunni, var þrifið í stýrið á kisu litlu og henni snarsnúið. Aumingja kisa skrækti af sársauka. Þá var hlegið. Oft var hún dregin á skegginu til og frá um gólfið. Það þótti ágæt skemtun.

Á hverju kvöldi var kisa litla byrgð úti í gisnum timburhjalli, sem kaldur vetrarvindurinn blés í gegnum. Þar var henni vísað til rúms á pokagarmi, sem breiddur var á kolakassa. Kisu leið illa í þessari vistarveru, eftir að veturinn lagðist að með snjó og kulda, og hún smaug út um rifur á hjallinum í þeirri von, að miskunnsemi mannanna skyti yfir sig hlýrra skjólshúsi. En það urðu ekki margir til að líkna kisu.

Eina nótt í nóvembermánuði kom ég heim um eittleytið. Allir voru í fastasvefni nema kisa. Hún sat skjálfandi við dyrnar. Frost var á og norðanstormur, og kisa hafði ekki afborið vistina í hjallinum. Kisa vældi aumkunarlega og nuddaði sér við fætur mér. Það var hennar bæn um líkn. "Aumingja kisa!" sagði ég. "Í nótt skaltu lúra á fótum mínum." Og ég bar hana inn í ofnhitann. Kisa tók að sleikja sig og mala. Nú færðist ylur í litla skinnið. Á hverju kvöldi síðan beið hún mín við dyrnar, þegar ég kom heim.

Svo fluttist ég úr húsinu. Þá varð hjallurinn aftur athvarf kisu. Á jólaföstu árið eftir fór að brydda á lasleika í kisu litlu. Hún hætti að éta og varð sljó og rytjuleg. Enginn fékst um að leita henni lækninga. Á jólamorguninn lá hún liðið lík á kolakassanum.

Kisa mátti ekki sofa í íveruhúsinu. Hún gat velt um einhverju af þessu skrani, sem vesalings fólkið hafði hreykt þar upp andleysi sínu til augnagamans. Aumingja kisa var látin hírast í köldum og dimmum hjallgarmi. Sjálfa jólanóttina háði hún þar dauðastríð sitt í myrkri og kulda. Til þess lét Kristur líf sitt á krossinum."

Þóbergur Þórðarson. 1950. Bréf til Láru. IV. útg.

 

Ég vona að ég fái bókina í jólagjöf.

Þórbergur ekki við eina fjölina felldur

Athugasemdir

[Þórbergur Torfason, 20.11.2007 kl. 17:41]

Ég sá mig tilneyddan að opna þetta blogg þar sem ég hélt að fyrirsögnin ætti að höfða til mín.

Já hann náttaði ekki alltaf snemma þó kalsaveður væri hann Þórbergur Þórðarson.

[Kona, 20.11.2007 kl. 17:54]

Takk fyrir að opna það. Ég hefði ekki fyrir mitt litla líf vilja missa af stuðinu í athugasemda kerfinu þínu! ;)